Yer: Akmerkez'in önü
Zaman: Cumartesi 12.30 civarları
Kişiler: Tuhaf bir müzik eşliğinde tuhaf bir brek-dans yapan genç ve esmer çocuk - Etraftan geçerken öylesine toplanan insanlar - Yine oradan geçen ben
SAHNE 1- Çocuk birkaç numara gösterip performansının o bölümünü tamamlar. İnsanlar biraz biraz alkışlarlar hemen. O sırada ben oradan geçmekteyimdir. Duruma yakışır derecede tuhaf bir şekilde gözlerim dolar.
En spontane şekilde toplanan en sıradan ortamda bile hep yetenek ve emeğini sergilemek için kendini ortaya atan biri, ve bu emeğe saygı ya da hayranlıktan -ve belki de adet yerini bulsun diye- alkışlayan birileri vardır. İki taraf da olay sonunda bir tatmin duyar. Benim şarkı söylemem de bundan ibaret değil mi? Ve bu duygu olmadan yaşamam gerekecek mi? Yaşayabilecek miyim?
SAHNE 2- ipod'umu tekrar başlatıp Akmerkez'e girerim.
3 comments:
en basit ornek, bunu da her defasinda anlatirim herkese, "haydi pelin bize bir sarki soylesin" derdik hep. bu hic degismeyecek bence. en sirini de gecen yaz serife geldiginde "where i belong" u soylememiz, boyle olacak, hala back vokalin olmak istiyorum bu arada =)
sarki soyleyecesin di mi pelit yine ben geldigimde?
cok yorgunum, bogaza karsi oturup elinizi tutmak istiyorum
pelin sarki soylesin
sena resim yapsin,
ozlem knez kusu taklidi...
don't worry you guys i will always be a singer at heart no matter what life brings.
Post a Comment